Στον Δαιδαλώδη λαβύρινθο της ψυχής σου
υφαίνεις τον Αριάδνειο μίττο.
Σ' ώρες λιτές κι άλλοτε αδειανές
μοιάζεις σαν νέα Πηνελόπη δίπλα στον αργαλειό της
με την ορμή των δακρύων σου.
Καθώς υφαίνεις εναγώνια
να σταματήσεις τον δακρύοντα της ψυχής σου, θρήνο.
Γύρω μνηστήρες, βάκχες, ιπποκόμοι σε κοιτούν
μ΄ αληθινά δεν σε βλέπουν.
Ένα κομμάτι του χάους βαστά το αλλότριο κορμί σου,
και πιστεύεις συχνά πως αρχίζεις να μοιάζεις στον Άτλα
Τ΄ ουρανού τα βάρη ανασηκώνεις
στους λευκότατους ώμους...
Σε μια του απείρου στιγμή έριξες το ανάβλεμμα
σε πίνακα υπέρτατου ζωγράφου.
Και μια σκέψη έκανες, την "τέχνη γιατρειά"
και πως θα εξέφραζες, ως άλλος Μποτιτσέλι,
σαν τον Νταλί, σε πίνακα τη σκέψη που μισεύει...
Κι ο τροβαδούρος γιατρικό και ηχώ του στίχου εσώ σου,
να σου ποιμάνουν την ψυχή μαζί με μιαν εικόνα
του ιδανικού του έρωτα εντός σου.
Κοντοπούλου Άννα
Comments