Λέμε ¨ναι¨ στον σεβασμό, στην αποδοχή και τη συμπερίληψη

Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Α΄2, αφουγκραζόμενοι τις οδυνηρές συνέπειες του σχολικού εκφοβισμού στην ψυχή και το σώμα κάθε θύματος, εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους απέναντι σε τέτοιες κατακριτέες συμπεριφορές. Μάλιστα, οι ενστάσεις τους δεν περιορίζονται μόνο σε σχέση με τον θύτη, αλλά επιπλέον τα παιδιά στηλιτεύουν μέσα από το παρακάτω ποίημα που συνδιαμόρφωσαν και την εξίσου βλαπτική αδιαφορία - απάθεια των «συνενόχων παρατηρητών»:

«Πριν να είναι αργά!»

Μελανιές έχει γεμίσει όλο μου το σώμα,

Πληγώθηκαν οι σκέψεις μου και τις θυμάμαι ακόμα!

Γιατί κανείς δε με βοηθάει;

Γιατί κάθεται και μόνο κοιτάει;

Να το πω ή να μη το πω;

Πόσο θα κρατήσει το μαρτύριο αυτό;

Την απελπισία μου την έβλεπαν και δε με συμπονούσαν…

Και ενσυναίσθηση μηδέν είχαν όσοι παρατηρούσαν…

Δε θέλω να περάσει έτσι αυτό!

ΘΑ ΜΙΛΗΣΩ! ΘΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΩ!