Μαθήτριες του Λυκείου Χορτιάτη συνομιλούν με ηλικιωμένους

Των Γιαννακοπούλου Σ., Μαριτσά Ι., Μαυροπούλου Μ., Μήτρογλου Φ.

Κατά τη φετινή σχολική χρονιά και στο πλαίσιο των δράσεων της Ενεργού Πολιτειότητας εκπονούμε το θέμα «Γέφυρες ζωής και γνώσης» με τίτλο «Τρίτη ηλικία: ένα ταξίδι ζωής». Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής της δράσης την Τετάρτη 9 Απριλίου 2025  επισκεφτήκαμε τη μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων «Αγία Κυριακή» στο Ασβεστοχώρι με σκοπό να αλληλεπιδράσουμε με τους ηλικιωμένους, καθώς και να πάρουμε συνέντευξη από την υπεύθυνη της μονάδας. Σύμφωνα με αυτή, η μονάδα φιλοξενεί αρκετούς ηλικιωμένους προσφέροντάς τους μια αίσθηση ζωής σε συνοικία, αφού δημιουργούν συντροφικές σχέσεις και απασχολούνται τις περισσότερες ώρες της μέρας με διάφορες δραστηριότητες. Βέβαια, υπάρχουν και δύσκολες περιπτώσεις οι οποίες καθιστούν τη φροντίδα της τρίτης ηλικίας μια αρκετά δύσκολη και απαιτητική δουλειά. Το θετικό είναι ότι δεν παραγκωνίζονται από τις οικογένειες τους με αποτέλεσμα αυτό να μην κάνει τόσο αισθητή την αλλαγή περιβάλλοντος.

Με την επίσκεψη μας εκεί είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε συνέντευξη από ηλικιωμένους σχετικά με τη ζωή τους και πώς αντιλαμβάνονται τη σημερινή εποχή.

Πιο συγκεκριμένα, συζητήσαμε με την κυρία Χρυσή και την κυρία Αναστασία, οι οποίες μας μίλησαν για το γεγονός ότι εργάστηκαν από πολύ μικρές σε χωράφια, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να μορφωθούν και αργότερα να σπουδάσουν. Μάλιστα, η κυρία Χρυσή είχε την επιθυμία να σπουδάσει μαθηματικός αλλά λόγω εμφυλίου πολέμου και άλλων συγκυριών δεν τα κατάφερε. Οι δύο αυτές γυναίκες ανέφεραν ότι έχουν από ένα γιο η καθεμία, οι οποίοι τις επισκέπτονται αρκετά συχνά. Σχετικά με το παρελθόν τους δεν κατάφεραν να δώσουν πολλές πληροφορίες, καθώς το κλίμα ήταν ιδιαίτερα φορτισμένο. Η συνέντευξη ολοκληρώθηκε με μια συμβουλή που έδωσαν για τη νέα γενιά, η οποία ήταν ότι όσο περισσότερο μορφώνονται οι νέοι, τόσο μεγαλύτερα οφέλη θα έχει όλη η κοινωνία.

Εκτός από αυτές τις δυο κυρίες μπορέσαμε να πάρουμε συνέντευξη και από την κυρία Άννα και την κυρία Έφη. Ξεκινώντας η κυρία Άννα υποστήριξε ότι πολλοί είναι οι ηλικιωμένοι που δεν αποδέχονται την πραγματικότητα, δηλαδή ότι χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα, γεγονός που καθιστά δύσκολη την ένταξή τους στη μονάδα. Η ίδια αναφέρει ότι δεν αισθάνεται παραμελημένη από την οικογένειά της, αφού την επισκέπτονται συχνά και καθώς είναι μέχρι ένα βαθμό εξοικειωμένη με τη τεχνολογία, αυτό  καθιστά την επικοινωνία της με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας εύκολη. Επίσης, με το tablet που της χάρισε η οικογένειά της παρακολουθεί ιστορικές και περιβαλλοντικές εκπομπές. Προσθέτει, επίσης, πως παρόλο που δεν είναι στο σπίτι της, το καλό κλίμα που επικρατεί και η φροντίδα που λαμβάνει της δημιουργούν ένα αίσθημα οικειότητας. Στη συνέχεια, ρωτήθηκε σχετικά με το καθεστώς της επταετίας και υποστήριξε ότι ακόμα και αν δεν επηρεάστηκε η οικογένειά της σε μεγάλο βαθμό, υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι έχασαν τη δουλειά τους, με μεγαλύτερη απόδειξη την ίδια που απολύθηκε ούσα έξι μηνών έγκυος. Αναφερόμενη, βέβαια, στο σήμερα, είπε ότι οι εργασιακές συνθήκες είναι καλύτερες. Ένα πράγμα για το οποίο μετανιώνει είναι ότι δεν είχε το θάρρος να σπουδάσει και να ασκήσει το επάγγελμα την καθηγήτριας που τόσο πολύ ήθελε.

Προς το τέλος, οι δυο κυρίες θεώρησαν σημαντικό να δώσουν από μία συμβουλή στη νεολαία. Η κα Άννα τόνισε ότι η οικογένεια είναι το σημαντικότερο στη ζωή και ότι είναι εύκολο να τη διαλύουμε αλλά  δύσκολο να τη δημιουργήσουμε, ενώ η κα Έφη επισήμανε με πάθος τη σπουδαιότητα της αισιοδοξίας, της θετικής  ψυχολογίας και του συνεχούς αγώνα προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι και τα όνειρα που έχει ο κάθε νέος.