της Μάρας Μπογιατζή
Διαβάζοντας την εφημερίδα «Η Καθημερινή», συνάντησα ένα άρθρο με θέμα «Ξέρεις πώς είναι να ακούς το φως;», της Λίνας Γιάνναρου (29.01.2024), το οποίο έκανε λόγο για την πάλη μιας έφηβης, της Μέλανη, με τον αυτισμό. Εν ολίγοις ανέφερε πως λόγω του προβλήματός της δεν γινόταν εύκολα αποδεκτή από τους συμμαθητές ή τους καθηγητές της στο σχολείο, με αποτέλεσμα οι γονείς της να απευθυνθούν σε πολλούς γιατρούς, ώστε η ασθένεια αυτή να συγκαλυφθεί και η Μέλανη να είναι όπως τα υπόλοιπα παιδιά. Η ίδια αναφέρει πως οι προσπάθειες αυτές δεν είχαν αποτέλεσμα, και πως η πραγματική πρόοδος ήρθε όταν και η ίδια, αλλά και οι γονείς της, αποδέχτηκαν την ιδιαιτερότητά της και δεν προσπαθούσαν πλέον να την αλλάξουν, αλλά να την «καλοδεχτούν» και να μάθουν να ζουν σύμφωνα με αυτή. Με αφορμή αυτή την αξιοσημείωτη εμπειρία λοιπόν, θα ήθελα στο άρθρο αυτό να αναλύσω τη σημασία της αποδοχής του εαυτού μας, καθώς και τα οφέλη της.
Ας ξεκινήσουμε αρχικά με τη σημασία του όρου «αποδέχομαι τον εαυτό μου». Η αποδοχή του εαυτού μας δεν είναι απλώς ένα παροδικό συναίσθημα, αλλά μια ιδεολογία, ένας τρόπος ζωής. Σημαίνει να είμαστε σε θέση να συνειδητοποιούμε τόσο τις ατέλειες, όσο και τα προτερήματά μας, να κατανοήσουμε πως αποτελούν μέρος της προσωπικότητάς μας και μας κάνουν ξεχωριστούς, χωρίς να προσπαθούμε να τα συγκαλύψουμε, ώστε να συμμορφωθούμε με τα πρότυπα που προωθούνται από το σύστημα. Αξίζει όμως να σημειωθεί πως, όταν έχουμε αποδεχτεί τον εαυτό μας, δεν είμαστε μη δεκτικοί στις αλλαγές. Συνεχίζουμε δηλαδή να κάνουμε βελτιώσεις στον χαρακτήρα ή τον τρόπο ζωής μας, καθαρά για εμάς, για να αυξήσουμε «όχι την τιμή αλλά την αξία μας» . Οι αλλαγές αυτές υποκινούνται μόνο από τη θέλησή μας να αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο τον εαυτό μας όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, και όχι για να γίνουμε αποδεκτοί από τον περίγυρό μας.
Η αποδοχή του εαυτού μας έχει πολλαπλά οφέλη τόσο σε εμάς τους ίδιους όσο και στην κοινωνία. Επιφέρει πρώτον μια ψυχική γαλήνη σε όσους καταφέρνουν να αποκτήσουν αυτόν τον τρόπο σκέψης, καθώς δεν αισθάνονται πια αναγκασμένοι να τρέξουν τον «αγώνα δρόμου» που τρέχουν οι περισσότεροι άνθρωποι άνθρωποι για να συμβαδίσουν με όσα προβάλλονται από τα ΜΜΕ ή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την ιδανική προσωπικότητα και την απόλυτα ευτυχισμένη ζωή.
Μέσω της αποδοχής του εαυτού μας επίσης, κερδίζουμε και τον σεβασμό των γύρω μας. Βλέποντας ένα άτομο με αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, οι περισσότεροι υποκινούνται να μας δείξουν την ίδια εκτίμηση που δείχνουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας. Απόρροια των δύο αυτών οφελών είναι μια δημοκρατική κοινωνία, η οποία συντίθεται από ανεξάρτητες και διαφορετικές προσωπικότητες, με σεβασμό προς τον συνάνθρωπό τους και που δεν χρειάζονται να ακολουθήσουν κάποιο πρότυπο για να μην αισθάνονται παρίες.
Καταληκτικά, φαίνεται πως στη σύγχρονη εποχή δεν ευνοείται η αποδοχή του εαυτού μας εξαιτίας της δημιουργίας ενός πατροναλιστικού προτύπου που αποκλείει όσους διαφέρουν από αυτό. Όσο όμως όλοι οι άνθρωποι, και κυρίως εμείς οι νέοι, δεν αντιδρούμε σε αυτό και το ακολουθούμε, θα συνεχίσει να γιγαντώνεται. Είναι σημαντικό, λοιπόν, όλοι να αποδεχτούμε τον εαυτό μας προωθώντας έτσι τη διαφορετικότητα και καταρρίπτοντας την ομογενοποίηση.
Comments