Της Κυριακής Γιαννακούδη
Πρόσφατα διάβασα κάποια άρθρα για τις συνέπειες του πολέμου Χαμάς Ισραήλ. Ο
προβληματισμός είναι έντονος: Διαλυμένα κράτη με υποστελεχωμένες υπηρεσίες,
ανασφάλεια, φτώχεια και πείνα. Η τελευταία, ωστόσο, είναι αυτή η συνέπεια που πρέπει
άμεσα να αντιμετωπιστεί, καθώς η σίτιση έχει ζωτική σημασία και το δικαίωμα στην τροφή
αποτελεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα.
Το πρόβλημα του υποσιτισμού δεν ανακύπτει μόνο όταν μελετούμε την περίπτωση των
εμπόλεμων ζωνών. Δυστυχώς το αντικρίζουμε σε πολλά σημεία του πλανήτη και
διαπιστώνουμε τους άσχημους δρόμους στους οποίους οδηγεί. Ειδικότερα, βασικός στόχος
των ανθρώπων που πεινούν είναι η επιβίωση. Έτσι, επιλέγουν (αν μπορούν) να κάνουν
δουλειές που θα τους αποφέρουν γρήγορα αμοιβή, έστω και μικρή, για να κατευνάσουν το
θηρίο που τους φοβίζει και ονομάζεται πείνα ( Όλοι με αυτόν τον τρόπο δεν θα
αντιδρούσαμε; ). Για να επιτευχθεί, όμως, αυτό , η μόρφωση περνά σε δεύτερη μοίρα.
Συνεπώς, τα άτομα μένουν ανεκπαίδευτα ή και παντελώς αναλφάβητα, εγκλωβισμένα σε
μια ζωή άδικη, που κάποιος άλλος διάλεξε για αυτούς και δύσκολα μπορούν να την
αλλάξουν. Γνωρίζοντας όλα αυτά η συνείδησή μας δεν μπορεί να μένει ήσυχη.
Ο ρατσισμός και η ανάδειξη των ανισοτήτων είναι προβλήματα που προκύπτουν από τη
στέρηση της τροφής. Ο υποσιτισμός δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των αναπτυσσομένων
χωρών αλλά και όλων των υπολοίπων. Πόσες φορές συναντήσαμε κάποιον που είχε ανάγκη
και τον προσπεράσαμε ή πόσες φορές αποφύγαμε να προσεγγίσουμε κάποιον συμμαθητή
μας επειδή θεωρούνταν ή έμοιαζε φτωχός; Δυστυχώς έτσι τους αντιμετωπίζουν σχεδόν
όλοι, υποτιμητικά ή , αν τους βοηθήσουν, θεωρούν τους εαυτούς τους σωτήρες. Συνήθως οι
περισσότεροι πιστεύουν ότι όποιος υποφέρει από αυτό το πρόβλημα είναι υπεύθυνος για
την κατάστασή του.
Η πείνα οδηγεί σε περαιτέρω περιθωριοποίηση. Είναι εξαιρετικά δύσκολο ένας εργοδότης
να προσλάβει ένα τέτοιο άτομο, καθώς δεν έχει το ζητούμενο παρουσιαστικό. Όμοια σε
μια εκδήλωση κοινωνικού χαρακτήρα θα προτιμηθεί ένας που είναι ευκατάστατος και για
αυτό αποπνέει κύρος κι όχι ένας που είναι αντιμέτωπος με τη φτώχεια.
Οι συνέπειες του υποσιτισμού αγγίζουν και το ευρύτερο σύνολο. Τα άτομα που υποφέρουν
από ακραία φτώχεια, συχνά μπορεί να στραφούν σε εγκληματική συμπεριφορά. Στην αρχή
κάποιος με κίνητρο να βοηθήσει την οικογένειά του μπορεί να ασκήσει μια παράνομη ή
ανήθικη δραστηριότητα . Έτσι, σταδιακά βυθίζεται στον «βούρκο». Γι΄αυτό τον λόγο έχουν
κυριαρχήσει προκαταλήψεις απέναντι στις κοινωνικές αυτές ομάδες, πιστεύω, γιατί τους
θεωρούν οι περισσότεροι «κλέφτες», «απατεώνες» ή «εμπόρους ναρκωτικών». Από την
άλλη, όσοι δεν παρανομήσουν, θα πάρουν τον δρόμο της μετανάστευσης με δυσκολίες
τεράστιες τόσο κατά τη μετάβαση όσο και κατά την ένταξή τους σε καινούρια «πατρίδα».
Η συλλογική δράση για την αντιμετώπιση της φτώχειας είναι ευθύνη της νέας γενιάς. Αν
καταφέρουμε να βοηθήσουμε στην αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, μπορούμε να
ελπίζουμε σε μια ευνομούμενη, δίκαιη, ισότιμη και κυρίως ανθρώπινη κοινωνία.
Ζωγραφιά:Μαρία Μπαλλά
Comments